Wie is Jonathan?

Er was eens een jongen uit Hamingen. In dit piepkleine dorp, met maar drieëntwintig inwoners, ontwikkelde de jongen een aparte kijk op de wereld. De dorpelingen hadden geen tijd om de jongen iets over de grote wereld te vertellen. Dus zocht hij die wereld op, en nam een stukje kleine wereld mee. Met een drive die je moet hebben, als je uit Hamingen komt, trok hij naar de stad.

Zodoende belandde de jongen in Zutphen. In dit mooie hanzestadje volgde hij lessen aan de Vrije School. Deze vorm van onderwijs, en de geaarde mensen om hem heen, inspireerden hem om te filosoferen, te onderzoeken; verder te kijken, en te denken, dan zijn neus lang was. Hier ontdekte hij zijn talent om te observeren en bloot te leggen door middel van sterk beeld, in welke vorm dan ook. Om zijn signatuur te verfijnen volgde hij een halfjaar lang de vooropleiding aan de kunstacademie in Arnhem. Nu wist hij het zeker: dit onderzoeken, bevragen, scheppen, was zijn roeping.

Maar Arnhem was hem te massaal, en hij had behoefte aan iets nieuws, een leeg canvas. Dus met een nog verder doorvoede drive, trok de jongen, die inmiddels bijna geen jongen meer was, naar de ‘grote stad’. De AKI lonkte, en zo ook Enschede: waar alles ver weg was, hij niemand kende, niemand was.

Deze stad, verre van perfect maar vol mogelijkheden en kansen, werd door vele leuke underground evenementen, ruige feestjes, rustige natuur, een fijn thuis. Ook leerde de jongen binnen korte tijd veel mensen kennen, ook op de AKI, waar hij ging studeren in de richting Crossmedia Design.

Vernieuwende crossmediale werken passeerden de revue: een poëtische thriller van 70 pagina’s, over een zinloze partnermoord, veroorzaakt door een stropdas; een anti-pornografie campagne, waar de jongen zelf de onverhulde geslachtdelen afschermde door zich in gekke posities te werken; een HAL 9000 achtige AI chatbot voordat dat mainstream was. Zijn werk werd gezien als experimenteel en provocatief. Hij verkoos dit niet zozeer om ‘te provoceren’, nee: meer om open te breken, bloot te leggen. Misschien kwam het ook door een nuance die de jongen van nature in zich had. Hij was zich maar al te bewust van de dubbelzinnigheid in vrijwel alles in het leven. Maar de wereld polariseerde, meningen werden scherper, en de verschillen groter. En als je dan echt iets aan wilt kaarten, wilt veranderen zelfs, kom je niet ver met nuance.

De jongen, die inmiddels een man is geworden, zoekt verder naar balans. Ook in zijn werk, waar hij tegenwoordig met veel plezier ook kunst faciliteert voor anderen: dit doet hij in zijn werk bij Rijksmuseum Twenthe, en hij draagt bij aan festivals en films. Maar zijn ziel ligt bij zijn eigen kunstpraktijk.

Want met verbeeldingskracht en makerschap toont Jonathan Doorduin zijn autonome kijk in kunst en design. Hij neemt alle projecten aan: van taal tot muziek, van print tot animatie.. Hij maakt het zich eigen, vormt zichzelf, blijft vragen en verkennen, soms vrij, en soms voor de maatschappij, maar vooral blij. En zo heeft hij alles in zich om nog lang en gelukkig te leven.

Zodra het programma live staat, kun je hier kijken wat Jonathan aanraadt!